यापेक्षा भारी टेस्ट मॅच क्रिकेटच्या इतिहासात झाली नाही…
तुम्ही कधी पॅरलल युनिव्हर्स हा प्रकार ऐकलाय का ? म्हणजे समांतर विश्व. आपल्या विश्वात ज्या घडामोडी घडतायत, त्याच घडामोडी घडणारं दुसरं एक जग. आता कल्पना तशी हवेतली आहे, त्यामुळं काही जण असाही विचार करतात की, दोन्ही जगातल्या घडामोडींचे रिझल्ट वेगळे असतील तर ?
म्हणजे २०१९ च्या वर्ल्डकप सेमीफायनलला धोनी रनआउट झाला नसता तर ? पॉन्टिंगच्या बॅटमध्ये खरंच स्प्रिंग सापडली असती तर ? पण क्रिकेटमध्ये काय आणि आयुष्यात काय, जर तरला महत्त्व नसतं.
Cricket 07 नावाची एक गेम होती, खतरनाक गेम. ९० च्या दशकातल्या कित्येक पोरांचं बालपण या गेमनं भारी केलं. यात भारतीय प्लेअर्सची नावं प्रॉपर वेगळी होती, एस. तेंडेहार, व्ही. सेवे अशी, पण इंग्लंड आणि ऑस्ट्रेलियन प्लेअर्सची नावं अगदी व्यवस्थित होती. कारण या दोन्ही बोर्डांनी तसं कॉन्ट्रॅक्ट करुन घेतलं होतं.
यात एक सेक्शन होता, ऍशेस सिनारिओ नावाचा. ज्यात आपल्याला ऍशेस सिरीजमधल्या मॅचेस खेळता यायच्या आणि रिझल्ट बदलायचीही संधी असायची. या गेमच्या पॅररल युनिव्हर्सनं अशीच एक संधी दिली होती, क्रिकेटच्या इतिहासातल्या सगळ्यात भारी टेस्ट मॅचचा रिझल्ट बदलायची.
ही मॅच कुठली..?
तर साल २००५, ऍशेस इंग्लंडमध्ये होत होती. दोन्ही टीम्स तगड्या. एकीकडे पॉन्टिंग, लँगर, वॉर्न, हेडन, गिलख्रिस्ट, ब्रेट ली ही मंडळी, तर दुसरीकडं ट्रेस्कॉथिक, स्ट्रॉस, वॉन, पीटरसन, हार्मिसन अशी फळी. पण इंग्लंडचा जीव होता फ्लिंटॉफ नावाच्या राक्षसात.
आता ऍशेस सिरीज म्हणजे भारत-पाकिस्तानपेक्षा गंभीर विषय. इथं टीमला जिंकून देणारा माणूस त्याच्या देशात पंतप्रधानापेक्षा महत्त्वाचा असतोय आणि ज्याच्यामुळं मान खाली जाते, त्याचा विषय एन्ड असतोय. २००५ च्या ऍशेसमधली पहिली टेस्ट ऑस्ट्रेलियानं २३९ रन्सनं जिंकली, लॉर्ड्सवर इंग्लंडचं नाक कापलं गेलं. प्रेसनं तर कॅप्टनपासून सगळी टीम झोडपून काढली.
दुसरी टेस्ट रंगली एजबॅस्टनला.
टॉस जिंकून ऑस्ट्रेलियानं बॉलिंग करण्याचा निर्णय घेतला. मॅकग्रा इंज्युरीमुळं बाहेर होता, तरीही ऑस्ट्रेलियाची बॉलिंग एखाद्याची झोप उडवणारी होती. फक्त ४ बॉलर्सच्या जोरावर, इंग्लंडला त्यांच्याच घरात नडणारा पॉन्टिंग कदाचित एकमेव कॅप्टन असेल.
इंग्लंडनं चांगली सुरुवात केली होती, ट्रेस्कॉथिकनं ९० केले, तर स्ट्रॉस ४८ वर आऊट झाला. त्यानंतर जरा विकेट्स पडल्या, पण संकटमोचक म्हणून धावून आला, पीटरसन आणि त्याच्या जोडीला फ्लिंटॉफ. केपीनं आपल्या नेहमीच्या स्टाईलमध्ये टेन्शन न घेता, शानदार बॅटिंग केली ७६ बॉलमध्ये ७१ रन्स. केपीच्या बॅटिंगमध्ये क्लास होता, पण फ्लिंटॉफ राक्षसासारखा तुटून पडला.
त्यानं ६२ बॉलमध्ये ६८ रन्स चोपले, टेस्ट बॅटिंग वैगेरे बासनात गुंडाळली आणि ६ फोर आणि ५ सिक्स हाणले, विषय कट.
इंग्लंडनं पहिल्या इनिंगमध्ये ४०७ रन्स केले, त्याला उत्तर म्हणून ऑस्ट्रेलिया मैदानात उतरली आणि दुसऱ्या ओव्हरच्या पहिल्याच बॉलला हेडन शून्यावर आऊट झाला. चिवट पॉन्टिंग मैदानात खुट्टा रोवून उभा राहिला आणि त्यानं डाव सावरला, त्याच्याजोडीला लँगर होताच. पॉन्टिंग ६१, लँगर ८२ करुन आऊट झाले, ऑस्ट्रेलियाचा जरासा खोलात गेलेला पाय क्लार्क आणि गिलख्रिस्टनं सावरला, त्यांचा स्कोअर झाला ३०८.
इंग्लंडकडं १०० चं लीड होतं, हा मॅचचा दुसराच दिवस होता. दिवस संपताना शेन वॉर्ननं अँड्र्यू स्ट्रॉसला खतरनाक बॉलवर बोल्ड केलं. पायापुढं पडलेला बॉल, पायामागून स्ट्रॉसचे स्टम्प्स घेऊन गेला होता. तिसऱ्या दिवशी इंग्लिश बॅट्समननं पॅव्हेलियनमध्ये जायची लाईन लावली होती. पहिल्या ६ बॅट्समनपैकी फक्त ३ जणांना डबल डिजिट स्कोअर करता आला आणि त्यातही हायेस्ट होता, २१ रन्स.
इंग्लंड किरकोळीत हरतंय असं वाटत असताना, फ्लिंटॉफ पुन्हा एकदा धावून आला.
आता त्याचा दांडपट्टा फिरत नव्हता, तर संयमानं बॅटिंग सुरू होती. पण त्याला समोरच्या बाजूनं साथ मिळेना झाली होती, तरीही फ्लिंटॉफ लढला. त्यानं ८६ बॉलमध्ये ७३ रन्स केले आणि सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे, शेवटच्या विकेटसाठी ५१ रन्सची पार्टनरशिप केली.
ऑसट्रेलियाला जिंकायला, २८२ रन्स हवे होते. फ्लिंटॉफनं आधी लँगरला आणि मग पॉन्टिंगला तर शून्यावर आऊट काढत, कांगारूंच्या टॉप ऑर्डरला खिंडार पाडलं. ऑस्ट्रेलिया त्यादिवशी इतकी घाण गंडली, की दिवस संपेपर्यंत त्यांच्या ८ विकेट्स पडल्या होत्या. इंग्लिश बॉलर्स तुफान फॉर्ममध्ये होते. एकटा शेन वॉर्न टिकून राहिला होता.
चौथ्या दिवशीची परिस्थिती काहीशी अशी होती, इंग्लंडला जिंकायला दोन विकेट्स आणि ऑस्ट्रेलियाला १०७ रन्स.
टुकूटुकू खेळायचा प्रश्नच नव्हता, कारण क्रीझवर सगळे बॉलर्सच. आदल्या दिवशी ज्या जोशात क्लार्कची विकेट निघाली होती, तोच जोष इंग्लंडला कायम ठेवायचा होता.
मात्र शेन वॉर्नचा प्लॅन वेगळाच होता…
त्यानं उगाच आंधळी बॅट न घुमवता इंग्लिश बॉलिंग झोडायला सुरुवात केली. त्याचा पार्टनर ब्रेट ली सुद्धा त्याला चांगली साथ देत होता. वॉर्ननं ऑस्ट्रेलियाचा स्कोअर २२० वर नेला होता, टार्गेट फक्त ६२ रन्सचं बाकी होतं. फ्लिंटॉफचा तिखट मारा सुरु होता, त्याच्या लेगसाईडला जाणाऱ्या एका बॉलवर खेळण्याची चूक वॉर्नला नडली आणि तो हिट विकेट झाला.
इतक्या महत्त्वाच्या मॅचमध्ये ऑस्ट्रेलियाची बाजू भक्कमपणे लाऊन धरणारा वॉर्न, हिट विकेट व्हावा हे दुर्दैव होतं. पण ब्रेट ली आणि कॅस्प्रोव्हिच हार मानणारे नव्हते. त्यांना एक गोष्ट पक्की माहीत होती की अटॅक करणं हाच बेस्ट डिफेन्स आहे. त्यांनी बॉल उचलून हाणायला सुरुवात केली.
हळूहळू टार्गेट कमी होत गेलं आणि ऑस्ट्रेलियाला जिंकायला फक्त १५ रन्स हवे होते. तेवढ्यात कॅस्प्रोव्हिचचा सोपा कॅच सुटला, एज लागून फोर जाऊ लागल्या, थोडक्यात इंग्लंडचं टेन्शन वाढत गेलं. बॉल हाताला, मांडीला लागत होते पण तरी ही जोडी पळायची, गॅपमध्ये मारुन सिंगल काढायची.
दोन्ही बाजू हार मानायला तयार नव्हत्या, पण ब्रेट ली आणि कॅस्प्रोव्हिचचे प्रयत्न पाहता, ऑस्ट्रेलियानं जिंकावं असं आयुष्यात पहिल्यांदा वाटत होतं.
६५ वी ओव्हर, तिसरा बॉल, ऑस्ट्रेलियाला मॅच जिंकायला फक्त ३ रन हवे होते. एक चौका बसला असता, तरी विषय खोल झाला असता. बॉलिंग करत होता हार्मिसन आणि स्ट्राईकवर कॅस्प्रोव्हिच. हार्मिसननं बाउन्सर टाकला, बॉल जोरात आला, कॅस्प्रोव्हिच चुकवायला गेला, पण बॉल ग्लोव्ह्सला लागून हवेत उडाला… कॅssssssच म्हणून सगळे ओरडले खरे, पण विषय अवघड होता.
विकेटकिपर जीओ जोन्स जीव तोडून पळाला आणि पुढं डाइव्ह मारत जमीन आणि बॉलमध्ये अगदी काही मिलीमीटरचं अंतर असताना, कॅच घेतला.
इंग्लंड जिंकलं.
एजबॅस्टननं कधीच पाहिला नसेल असा जल्लोष सुरु झाला, मैदानात प्लेअर्स नाचत होते, स्टँड्समध्ये बिअर उधळली जात होती. ढगाळ वातावरणात इतिहास लिहिला गेला आणि मॅचचा हिरो असलेला अँड्र्यू फ्लिंटॉफ हताशपणे क्रीझवर बसलेल्या ब्रेट लीचं सांत्वन करत होता.
पुढं जाऊन इंग्लंडनं ती सिरीज जिंकली, फ्लिंटॉफ अजरामर झाला, ब्रेट लीचे नॉटआऊट ४३ रन्स इतिहासात लिहिले गेले… आणि २००५ ची एजबॅस्टन टेस्ट क्रिकेटच्या इतिहासातली सगळ्यात भारी मॅच म्हणून ओळखली गेली.
हे ही वाच भिडू:
- ना पॉन्टिंग, ना कोहली… खरा मवाली क्रिकेटर होता अँड्र्यू फ्लिंटॉफ
- त्या मॅचनं लोकांना मोठ्या पेचात पाडलं, शेन बॉंड आणि ब्रेट ली यातला ‘डेंजर मॅन’ कोण?
- भारतातल्या गल्लीबोळात देखील चामिंडा वासच्या उडीची कॉपी केली जायची..